"ಏನೋ ಅದು... ನೀರಲ್ಲೇ ಹೋಗ್ತಿಯಾ.. ನೋಡು ಪ್ಯಾಂಟ್ ಎಲ್ಲಾ ಗಲೀಜಾಯ್ತು. ಇನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನಪ್ಪಾ ನೀನು" ಎಂದು ಆಕೆ ಹುಸಿಕೋಪದಿಂದ ಗುಣುಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅವಳ ಮುಖವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಕೆಂಪಾಗಿಸಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆ ಹೆಚ್ಚಾಯ್ತು.
"ಆಗಲೀ ಬಿಡೆ. ಸಮುದ್ರ ತೀರದಲ್ಲಿ ನೀರಿನೊಂದಿಗೆ ಚೆಲ್ಲಾಟ ಆಡೋಕೆ ನಂಗಿಷ್ಟ. ನೀನು ಬಾರೇ. ಸೊಗಸಾಗಿದೆ" ಎಂದಾಗ ಅವಳು ಮುಖ ಸೊಟ್ಟಗೆ ಮಾಡಿದಳು.
ಆಹಾ..ಏನು ಚಂದ ಕಾಣಿಸ್ತಿಯೇ ಎಂದೊಡನೆ ಗಲ್ಲ ಉಬ್ಬಿಸಿ, ಹೌದೌದು. ಸಾಕು ಆಟ ಎಂದು ಗುರುಗುಟ್ಟಿದಳು.
ಇನ್ನೂ ಪೀಡಿಸಿದರೆ ಬೈದಾಳು ಅಂತಾ ದಂಡೆಗೆ ಬಂದೆ. ಆಗಲೇ ತೊಯ್ದು ತೊಪ್ಪಗಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಪ್ಯಾಂಟು ಮರಳನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾರಂಭಿಸಿತು.
"ನೋಡಿದೀಯಾ. ಪ್ಯಾಂಟ್ ಹೇಗಾಯ್ತು. ನಾನು ಹೇಳಿದ್ರೆ ಕೇಳೋಲ್ಲ ನೀನು" ಎಂದು ಕೋಪಿಸಿದಳು. "ಇರಲಿ ಬಿಡೆ. ಬಯಲುಸೀಮೆ ಹುಡುಗ ನಾನು. ಇಂಥಾ ಸುಂದರ ಸಮುದ್ರ ಕಾಣೋದೇ ನನಗೆ ಅಪರೂಪ. ಅದಕ್ಕೆ ಮನಸಾಯ್ತು. ಹೌದು, ಇಷ್ಟೊಂದು ಸುಂದರ ಸಾಗರ ತೀರ, ಗರಿಗರಿ ಮರಳ ನಡುವೆ ಮನೆ ಇದ್ದರೂ ಬೀಚ್್ಗೆ ಬರೋಕೆ ನಿನಗ್ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ" ಅಂತಾ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ.
ಅಯ್ಯೋ, ದಿನಾಲು ಇದೇ ತೀರದಲ್ಲಿ ಓಡಾಡ್ತೀವಿ. ಇದರಲ್ಲೆನೋ ವಿಶೇಷ ಎಂದಾಕೆ ಹೇಳಿದಾಗ ನನಗೇನು ಹೇಳ್ಬೇಕು ತಿಳಿಲಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ದೂರದ ಬೆಟ್ಟ ನುಣ್ಣಗೆ, ಆದರೆ ಅವಳಿಗೀದು ಸಹಜ ಸಂಗತಿ. ಅದೂ ನಿಜಾನೇ ಅಂತಾ ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
ಆಗಲೇ ಸೂರ್ಯ ನೆತ್ತಿಗೇರಿ ನಮ್ಮ ನೆತ್ತಿ ಸುಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳು ತನ್ನ ದುಪ್ಪಟ್ಟಾವನ್ನೇ ತಲೆಗೆ ಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಸಾಕು ಬಾ ಹೋಗೋಣ ಎಂದು ಕೈಹಿಡಿದು ಮುನ್ನಡೆದಳು.
"ಹೌದು ಏಕಾಏಕಿ ನನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಇಲ್ಲಿಗೇಕೆ ಬಂದೆ. ದಿನಾಲೂ ಭೇಟಿಯಾಗ್ತಿವಲ್ಲ. ಏನು ವಿಶೇಷ" ಎಂದು ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿದಳು.
ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ ಬರಬೇಕು ಅನಿಸ್ತು ಬಂದೆ. ಅಲ್ಲದೇ... ಎಂದು ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ, ತುಸು ನಿಂತು ಏನೆಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಳು.
ಖಾಲಿ ಕೈ ಬೀಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದ ನಾನು ಕಿಸೆಗೆ ಕೈಹಾಕಿ ಚಿಕ್ಕ ಪೊಟ್ಟಣವೊಂದನ್ನು ಅವಳ ಕೈಗಿತ್ತೆ. ನನ್ನ ಮುಖ ನೋಡಿ ಅಚ್ಚರಿಯೊಂದಿಗೆ ಬಿಚ್ಚಿ ನೋಡಿದಳು. ಅವಳ ಪುಟ್ಟ ಕೈ ತುಂಬುವಷ್ಟು ಬಳೆಗಳು. ಖುಷಿಯಿಂದ ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡಿ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಿದಳು. ನಾಳೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಾ. ನೋಡ್ಬೇಕು ಅಂದೆ.
ಅದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಒಂದು ಮಾತೂ ಆಡದೇ ಮುಗ್ಧ ಮೊಗದೊಂದಿಗೆ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡಿ, ಕಣ್ಣೊಳಗಿನ ಮಾತು ಅರಿತು ಸುಮ್ಮನಾದಳು. ನಾಲ್ಕು ಹೆಜ್ಜೆ ಸವೆದರೂ ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಮೌನವೇ ಮಾತಾಯಿತು.
"ಸರಿ, ನಂಗೆ ಟೈಮಾಯ್ತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಯ್ತಿರ್ತಾರೆ. ನಾಳೆ ಸಿಗ್ತೀನಿ" ಎಂದು ದಾರಿ ಬದಲಿಸಿದಳು.
ಮಾತು ಮರೆತಿದ್ದ ನಾನು, ಹೂಂಗುಟ್ಟಿ ಮುಂದೆ ನಡೆದೆ. ತುಸು ದೂರ ಸಾಗಿದ ಮೇಲೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ, ಮನೆಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು ನನ್ನ ಚಿತ್ತ ಚೆಂಚಲೆ ಚಿತ್ರಾವತಿ. ಆ ಮುದ್ದು ಮುಖವ ಮನದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದೆ.
ಮರುದಿನ ಎದುರು ಸಿಕ್ಕಾಗ, ತನ್ನೆರಡು ಕೈ ಮೇಲೆತ್ತಿ ಬಳೆಗಳ ಗಲ್್ಗಲ್ ನಾದ ಹೊರಡಿಸಿದಾಗ ನನ್ನೆದೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಲರವ ಅಲೆಯಾಗಿ ಬಂತು...
"ಆಗಲೀ ಬಿಡೆ. ಸಮುದ್ರ ತೀರದಲ್ಲಿ ನೀರಿನೊಂದಿಗೆ ಚೆಲ್ಲಾಟ ಆಡೋಕೆ ನಂಗಿಷ್ಟ. ನೀನು ಬಾರೇ. ಸೊಗಸಾಗಿದೆ" ಎಂದಾಗ ಅವಳು ಮುಖ ಸೊಟ್ಟಗೆ ಮಾಡಿದಳು.
ಆಹಾ..ಏನು ಚಂದ ಕಾಣಿಸ್ತಿಯೇ ಎಂದೊಡನೆ ಗಲ್ಲ ಉಬ್ಬಿಸಿ, ಹೌದೌದು. ಸಾಕು ಆಟ ಎಂದು ಗುರುಗುಟ್ಟಿದಳು.
ಇನ್ನೂ ಪೀಡಿಸಿದರೆ ಬೈದಾಳು ಅಂತಾ ದಂಡೆಗೆ ಬಂದೆ. ಆಗಲೇ ತೊಯ್ದು ತೊಪ್ಪಗಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಪ್ಯಾಂಟು ಮರಳನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾರಂಭಿಸಿತು.
"ನೋಡಿದೀಯಾ. ಪ್ಯಾಂಟ್ ಹೇಗಾಯ್ತು. ನಾನು ಹೇಳಿದ್ರೆ ಕೇಳೋಲ್ಲ ನೀನು" ಎಂದು ಕೋಪಿಸಿದಳು. "ಇರಲಿ ಬಿಡೆ. ಬಯಲುಸೀಮೆ ಹುಡುಗ ನಾನು. ಇಂಥಾ ಸುಂದರ ಸಮುದ್ರ ಕಾಣೋದೇ ನನಗೆ ಅಪರೂಪ. ಅದಕ್ಕೆ ಮನಸಾಯ್ತು. ಹೌದು, ಇಷ್ಟೊಂದು ಸುಂದರ ಸಾಗರ ತೀರ, ಗರಿಗರಿ ಮರಳ ನಡುವೆ ಮನೆ ಇದ್ದರೂ ಬೀಚ್್ಗೆ ಬರೋಕೆ ನಿನಗ್ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ" ಅಂತಾ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ.
ಅಯ್ಯೋ, ದಿನಾಲು ಇದೇ ತೀರದಲ್ಲಿ ಓಡಾಡ್ತೀವಿ. ಇದರಲ್ಲೆನೋ ವಿಶೇಷ ಎಂದಾಕೆ ಹೇಳಿದಾಗ ನನಗೇನು ಹೇಳ್ಬೇಕು ತಿಳಿಲಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ದೂರದ ಬೆಟ್ಟ ನುಣ್ಣಗೆ, ಆದರೆ ಅವಳಿಗೀದು ಸಹಜ ಸಂಗತಿ. ಅದೂ ನಿಜಾನೇ ಅಂತಾ ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
ಆಗಲೇ ಸೂರ್ಯ ನೆತ್ತಿಗೇರಿ ನಮ್ಮ ನೆತ್ತಿ ಸುಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳು ತನ್ನ ದುಪ್ಪಟ್ಟಾವನ್ನೇ ತಲೆಗೆ ಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಸಾಕು ಬಾ ಹೋಗೋಣ ಎಂದು ಕೈಹಿಡಿದು ಮುನ್ನಡೆದಳು.
"ಹೌದು ಏಕಾಏಕಿ ನನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಇಲ್ಲಿಗೇಕೆ ಬಂದೆ. ದಿನಾಲೂ ಭೇಟಿಯಾಗ್ತಿವಲ್ಲ. ಏನು ವಿಶೇಷ" ಎಂದು ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿದಳು.
ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ ಬರಬೇಕು ಅನಿಸ್ತು ಬಂದೆ. ಅಲ್ಲದೇ... ಎಂದು ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ, ತುಸು ನಿಂತು ಏನೆಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಳು.
ಖಾಲಿ ಕೈ ಬೀಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದ್ದ ನಾನು ಕಿಸೆಗೆ ಕೈಹಾಕಿ ಚಿಕ್ಕ ಪೊಟ್ಟಣವೊಂದನ್ನು ಅವಳ ಕೈಗಿತ್ತೆ. ನನ್ನ ಮುಖ ನೋಡಿ ಅಚ್ಚರಿಯೊಂದಿಗೆ ಬಿಚ್ಚಿ ನೋಡಿದಳು. ಅವಳ ಪುಟ್ಟ ಕೈ ತುಂಬುವಷ್ಟು ಬಳೆಗಳು. ಖುಷಿಯಿಂದ ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡಿ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳಿದಳು. ನಾಳೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಾ. ನೋಡ್ಬೇಕು ಅಂದೆ.
ಅದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಒಂದು ಮಾತೂ ಆಡದೇ ಮುಗ್ಧ ಮೊಗದೊಂದಿಗೆ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡಿ, ಕಣ್ಣೊಳಗಿನ ಮಾತು ಅರಿತು ಸುಮ್ಮನಾದಳು. ನಾಲ್ಕು ಹೆಜ್ಜೆ ಸವೆದರೂ ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಮೌನವೇ ಮಾತಾಯಿತು.
"ಸರಿ, ನಂಗೆ ಟೈಮಾಯ್ತು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಯ್ತಿರ್ತಾರೆ. ನಾಳೆ ಸಿಗ್ತೀನಿ" ಎಂದು ದಾರಿ ಬದಲಿಸಿದಳು.
ಮಾತು ಮರೆತಿದ್ದ ನಾನು, ಹೂಂಗುಟ್ಟಿ ಮುಂದೆ ನಡೆದೆ. ತುಸು ದೂರ ಸಾಗಿದ ಮೇಲೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ, ಮನೆಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು ನನ್ನ ಚಿತ್ತ ಚೆಂಚಲೆ ಚಿತ್ರಾವತಿ. ಆ ಮುದ್ದು ಮುಖವ ಮನದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದೆ.
ಮರುದಿನ ಎದುರು ಸಿಕ್ಕಾಗ, ತನ್ನೆರಡು ಕೈ ಮೇಲೆತ್ತಿ ಬಳೆಗಳ ಗಲ್್ಗಲ್ ನಾದ ಹೊರಡಿಸಿದಾಗ ನನ್ನೆದೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಲರವ ಅಲೆಯಾಗಿ ಬಂತು...
